تولید بازی كامپیوتری در ایران

این موضوع در تمام جنبه های سیاسی و اقتصادی می تواند كشور را به انزوا ببرد. چرا كه عدم تمایل به ارتباط و پیشرفت عاملی است برای توقف اقتصاد.

 

اما مساله خاص بازی های رایانه ای كه این روز ها صنعتی بسیار پول ساز و سرمایه بر است در جهان نمود خاصی پیدا كرده و حتی در برخی اوقات می توان گفت كه جایگاهی بالا تر از فیلمسازی در صنعت اینترتینمنت به دست آورده است. این موضوع را از آنجا می توان درك كرد كه سرمایه گذاری های چن صد میلیون دلاری برای ساخت یك بازی هم اكنون توسط شركت های بزرگ بازیسازی به امری معمول تبدیل شده است. برای مثال شركت بزرگ یوبی سافت فقط برای تبلیغات یكی از نسخه های Assassins Creed حدود 80 میلیون دلار هزینه كرده است.

 

اما این منبع درآمد در كشور ایران جایگاه خاصی ندارد و با این كه ما تكنولوژی مربوط به ساخت چنین بازی هایی نداریم، تمایلی هم برای مراوده با شركت های بزرگ چهانی وجود ندارد. البته این موضوع كه ارتباط خوبی میان شركت های دست اندر كار ایرانی و بازی سازان بزرگ جهان وجود ندارد، نیاز به نوعی آسیب شناسی دارد.

 

یكی از عواملی كه به صورت مشهود برای تعامل ایران و جهان در صنعت بازی محدودیت ایجاد می كند، میل به بومی سازی همه چیز است كه این رویكرد در خصوص حوزه های تكنولوژیك آنچنان جواب گو نخواهد بود. چرا كه عمر بازی سازی در كشور ما نهایتا به ده سال برسد و شركت نینتندو كه با سرمایه اس حدود 6.2 میلیارد دلار یكی از ثروت مند ترین شركت های بازی سازی دنیا است، كار خود را از سال 1889 یعنی 128 سال قبل آغاز كرده است. این به آن معنی است كه این شركت تجربه اش 120 سال بیشتر از ما است.

 

با این حال مسئولین ما بر این باورند كه ما با این توانایی كم باید به جهان بازی صادر كنیم و واردات خود را محدود كنیم. به قولی از این رو از تعامل با شركت های خارجی می هراسند كه مبادا به جای این كه ما به بازار آنها ورود كنیم آنها بازار تشنه كشور ما را به خود اختصاص دهند. البته گفتنی است كه بازار كشور ما از این رو تشنه خوانده می شود كه به دلیل دسترسی ارزان به بازی ها میل روز افزونی برای تست بازی های جدید به وجود آمده است و به قولی شخص پیش از این كه بازی قبلی خود را به اتمام برساند سراغ یك بازی جدید می رود.

 

عامل دیگری كه با تعامل جهانی ما مقابله می كند، قانون كپی رایت است. عدم رعایت قانون كپی رایت در ایران باعث شده است تا اعتماد لازم برای كار در ایران در شركت های بزرگ خارجی وجود نداشته باشد. چرا كه وقتی مثلا یك سرمایه گذاری یك میلیارد دلاری در صنعت بازی یك كشور انجام دهند و شك نداشته باشند كه فروش مطلوبی وجود نخواهد داشت، اقدام به همچین عملی عاقلانه نخواهد بود. از طرفی هم بازار ایران توانایی داد و ستد این گونه كالا را ندارد. برای مثال هم اكنون شخصی كه در ایران به دنبال بازی های روز دنیا است، با هزینه ای در حدود 10 تا 20 هزار تومان این بازی ها را به دست می آورد. اما اگر این قیمت به 200 هزار تومان برسد میزان فروش این گونه محصول به صورت شدیدی كاهش خواهد یافت و این خود اصلی است برای مقابله با رعایت قانون كپی رایت در ایران.

 

حال تا حدودی به پاسخ این سوال كه چرا تعامل مناسبی در صنعت بازی سازی ایران و جهان وجود ندارد، رسیده ایم.

 

در همین راستا مدیر عامل بنیاد ملی بازی های رایانه ای چندی پیش گفت: باید زمینه تعامل بازی سازان ایرانی با خارجی را فراهم كنیم، بدون تعاملات بین المللی بازی سازی در هر كشوری محكوم به شكست است.

 

حسن كریمی قدوسی در گفت وگو ایرنا اظهار داشت: بازار بازی ‌های رایانه ‌ای یك بازار جهانی است، ولی در ایران به خاطر وجود تحریم ‌ها، بازار داخلی ایجاد شده است.

 

كریمی قدوسی با اشاره به اینكه بازی سازان باید استانداردهای ساخت شان را به استانداردهای بازار جهان نزدیك كنند، گفت: باید امید داشت به خاطر ظهور بازی های جدید در دنیا این اتفاق خیلی خارج از دسترس نیست.

 

وی افزود: زمانی ساختن بازی خیلی هزینه بر بود، اما الان بازی های موفقی كه روی گوشی های هوشمند، تبلت، بازی های موبایلی است، هزینه ساخت بالایی ندارد و دانش فنی زیادی نمی خواهد.

 

كریمی قدوسی بیان داشت: بازی های موبایلی، بازی های آنلاین بیشتر تبدیل به سرویس شده اند تا بازی. بحث درآمد زایی از بازی ها مانند گذشته نیست كه با تحویل یك بازی به جامعه پول دریافت می كردید. باید یك محصول بسازید و سه سال روزانه چكش بزنید تا به روز شود و آن قدر اصلاح كنید تا به فروش برود.

 

مدیر عامل بنیاد ملی بازی های رایانه ای ادامه داد: امیدوارم كه بتوانیم با بازی سازان خارجی تعامل برقرار كنیم و بازی ها را در بازار محلی و جهانی منتشر كنیم، چون بازار ایران محدود است و فروش از یك حدی بیشتر نمی شود.

 

وی با اشاره به اینكه چند نكته لازم است تا بازی ها ایرانی جهانی شود، افزود: بازی سازان نباید فقط به بازار ایران كفایت كنند و به سمتی بروند كه استانداردهای بین المللی در بازی هایشان رعایت شود.

 

كریمی قدوسی ادامه داد: با توجه به اقتضائات بازار،‌ باید بیشتر به سمت بازی های آنلاین برویم كه قابلیت حك شدن ندارند، البته بازی های كنسولی یا كامپیوتری نباید حذف شود.

 

وی با اشاره به اینكه آینده بازی های رایانه ای در ایران روشن است، گفت: وقتی بازی های رایانه ای ایران را در مقایسه با سایر محصولات فرهنگی می بینم احساس می كنم با كمترین میزان حمایت و دخالت دولت ها در همه جای دنیا بازی سازان خیلی خوب كار می كنند.

 

وی ادامه داد: در مقایسه با صنایعی مثل صنعت انیمیشن كه یك صنعت سفارشی است و بعد از سفارش محصول می سازند و پول می گیرید،‌ صنعت بازی به لطف بازار جدید، ‌بازی را به مخاطب ارائه می دهد و مخاطب سعی می كند از این بازی استفاده كند كه رشد خوبی به صنعت بازی می كند.

 

در نتیجه می توان این گونه دریافت كه با وجود پتانسیل بالای بازی سازی در ایران، این صنعت پیشرفت چندانی نداشته است، چرا كه با وجود دسترسی مردم به بازی های با كیفیت روز جهان، تمایل به خرید بازی های گران قیمت و كم كیفیت ایرانی بسیار پایین خواهد بود. بر این اساس لزوم پیشرفت سطح كیفی بازی های داخلی به استاندارد های جهانی به جد حس می شود.

 

بنا بر این، با توجه به این كه صنعت بازی سازی علاوه بر رشد اقتصادی، می تواند قدرت فرهنگ سازی را با تكیه بر تاثیر گذاری در قشر كودك و نوجوان، در كشور به صورت قابل توجهی افزایش دهد، باید پیش نیاز های رشد این صنعت ایجاد شود.

 

یكی از كار هایی كه می توان در این راستا به انجام رساند، توسعه تعاملات جهانی است كه در نتیجه آن پیشرفت مطلوبی در بازی سازی ایجاد خواهد شد. كه نهایتا منجر به رشد اقتصادی و فرهنگی كشور می شود و اگر این كار صورت نگیرد آینده صنعت بازی سازیمان بدون شك شكست خواهد بود و تمایل جوانان همچنان به سمت محصولات غربی خواهد بود كه این موضوع بدون شك فرهنگ غربی را به جوانان ایران تحمیل خواهد كرد.