پشت پرده سایت های شرط بندی و قمار آنلاین
«احمد» این کاره است؛ از آن قماربازهای حرفه ای که موهای سرش را در این راه سفید کرده. کلی سماجت به خرج می دهیم و پاپی می شویم، این وآن را واسطه می نماییم تا چند کلامی با صدای خفه ای که از ته حلقش درمی آید، به ما که خودمان را عشق قمار جا زده ایم، راه و چاه نشان بدهد.
به گزارش لیزر تگ به نقل از ایسنا، روزنامه «رسالت» در ادامه نوشت: آنقدر تیز است و زبل که لام تا کام حرفی نمی زند و شگردها و شیوه هایش را لو نمی دهد. می گوید: «برایم حکم خط قرمز را دارد». هرچند تا حدودی با این شگردها غریبه نیستیم اما هر بار که فکر می نماییم دست سایت های قمار و گردانندگانش را خوانده ایم، آنان برگ «آس» دیگری رو می کنند؛ تازه ترینش همین همراه کردن چهره های شاخصِ مشهور و جذب آنها به سایت های شرط بندی است؛ چهره هایی که به ظاهر موجه اند و شاید هم بسیار محبوب. قبل تر، این ستاره های پوشالی بودند که در باغ سبز نشان می دادند، هنوز هم نمونه ای جعلی از زندگی مطلوب را در نظر مخاطبان خویش مجسم می کنند و گاه با ترور شخصیت و نفی منش انسانی، هرچه تابو و هنجار است را یکجا زیر پا می گذارند.
اصولا همه ما می دانیم که وقتی پای پول در بین باشد، شاخ های مجازی سر از پا نمی شناسند و آنقدر حقه و شگرد در آستین دارند که ما از آن غافلیم و با هزارها و حتی میلیون ها فالوور، دست به کارهای عجیب وغریب می زنند، مثلا دروغکی خودرا با تکه پارچه ای خفه می کنند و تصاویر ناجور می گذارند و یا گوجه و هشت پا، دوغ و تخم مرغ و مارمولک دریایی و یک نخ سیگار را در مخلوط کن می ریزند و سر می کشند.
در لایوهای اینستاگرامی هر ناسزایی را به یکدیگر نسبت می دهند و هر فحشی را به جان می خرند تا بیشتر دیده شوند. این دیده شدن برای آنان، نان وآب می شود، به این صورت که پس از کلی لایک و جمع کردن فالوور، سایت شرط بندی را زیر پستشان تگ می کنند و حتی به عشق های اجاره ای تن می دهند و مثلا با جنجال های اینستاگرامی، قید یکدیگر را می زنند و راهشان از هم جدا می شود و یا افشاگری های سریالی را مقابل یکدیگر به راه می اندازند و به حاشیه ها پروبال می دهند اما این مأموریتی از پیش تعیین شده است. «احمد» همان قمارباز حرفه ای که اول صحبتمان از او نام بردیم، مشابه همین گفتارها را تکرار می کند اما به شکلی دیگر.
ما از گفته های وی دستگیرمان می شود که صفحات مجازی شاخ های اینستاگرامی، «قمارخانه» است؛ جایی که پول حرف اول را می زند و خیلی ها در این صفحات چرخی می زنند تا به نان و نوایی برسند.
داروندارت را می بازی، تا ریال آخر
«او» با همه کارکشتگی، زنگ خطر را برای ما به صدا درمی آورد: «قمار بی رحم است. فقط همان چند بار اول، برای آلوده کردن و کشاندنت به این وادی، احتمال برد با رقم های بسیار ناچیز است، پس از آن حتی اگر ببری هم، پول و پله ای در کار نیست، به باختن هم که بیفتی، از یکدندگی، از برآشفتگی، دست از قمار برنمی داری اما باز هم بخت یارت نخواهد بود و آن وقت است که داروندارت را می بازی، تا ریال آخر..... ماهیت سایت های شرط بندی، سیستم های رباتیک است و خیلی ها بسادگی آب خوردن درگیر این سیستم خواهند شد و تصور می کنند اگر به صورت رندم، چندین بار پول اندکی کسب کنند، می توانند ثروتی نجومی به دست بیاورند اما یک دفعه درگیر ربات می شوند و کل سرمایه و هست و نیستشان را به باد می دهند.»
«حسام» هم مثل «احمد» پیر این کار است اما پایش را از معرکه پس کشیده، چون تمامی سرورها و حتی خود مدیران سایت در خارج از کشورند و در این ارتباطات مجازی، اصل پول و مبلغی که کاربران برنده شده اند، پرداخت نمی گردد و آنها قادر نیستند به جایی شکایت ببرند. اصل ورودشان به این سایت ها غیرقانونی بوده و اگر ببازند، برای جبران مافات باز هم در این بازی می مانند و بیشتر در منجلاب فرو می روند. «حسام» به برنامه نویسی تسلط دارد و خیلی زود فهمیده الگوریتم سایت های قمار به شکلی طراحی شده اند که احتمال برنده بودن، نزدیک به صفر و بازنده بودن، حتمی است.
سایت های شرط بندی، شاهد مثال های فراوانی می گذارند
«شایان عرفانیان»، مدرس دانشگاه و کارشناس دیجیتال مارکتینگ و تولید محتوا به این الگوریتم ها بدبین است و به اصلی در مارکتینگ به نام «شاهد مثال» اشاره دارد. به این معنا که «سایت های شرط بندی، شاهد مثال های فراوانی می گذارند، مثلا در صفحه های اصلی آنها، فردی شرکت می کند و هیچ سودی نمی برد و درصد برنده شدنش صفر است اما نفر دیگری را معرفی کرده و به شکلی او را ارزش گذاری می کنند که باز هم طرف مقابل فکر می کند، شاید شانس دیگری داشته باشد و بارها این اتفاق می افتد. در سیستم های الگوریتم معمولا پله ای عمل می شود و شاید در سه چهار بار اول برنده از بازی بیرون بیایند و برای بار پنجم هم یک شانس کوچک را امتحان کنند و این برد مختصر، انگیزه ای باشد برای آنکه بارها شرکت نمایند.»
پرس و جوهای ما حکایتگر آنست که تمام این سایت ها قوانینشان را طوری تدوین کرده اند تا در هر حال فرد، متضرر شده و به سود نرسد. به این ترتیب، یا کارت های بانکی آنان هک خواهد شد و یا شارژ اولیه از بین می رود و مسائل دیگری رخ می دهد که از حوصله این بحث خارج است. سود اصلی سایت های شرط بندی در دریافت وجه نیست بلکه در سود ناشی از رسوب است. حتی اگر این سایت ها بخواهند به صورت حقیقی، سود پرداخت کرده و بدون استفاده از ربات، صادقانه کار کنند، بازهم منفعت ناشی از رسوب، به آنها صرفه بسیاری می رساند چون حجم پولی را که انباشت می کنند و نفعی که از این طریق کسب می کنند، شاید از کمیسیون های آن وجوه بیشتر باشد اما غالبا سایت های شرط بندی وجه اولیه را دریافت کرده و این وجوه می تواند یکی از اصلی ترین حاشیه سودها باشد.
آمارها به کارشناسان دیجیتال مارکتینگ نشان داده کسانی که در سیستم های شرط بندی شرکت می کنند، بیش از ۶۳ درصد دورقمی ثبت داشته اند، یعنی بیش از ۱۰ تا ۲۰ بار در مسابقات شرکت کرده اند و این آمار بسیار بالاست. بدین سبب به نظر می آید آن ارزش گذاری اولیه که اینفلوئنسرها روی سایت های شرط بندی انجام می دهند، آنقدر دندان گیر است که افراد اگر ۵ تا ۱۰ بار هم برنده نشوند، باز هم امیدوارند که شاید دفعه دهم یا بیستم، پیروز مسابقه باشند و رونق سایت های شرط بندی بر همین موضوع دلالت دارد.
رفتار سلبریتی ها و آنچه مبلغ آنند، از دیگر مواردی است که به رونق این سایت ها منجر شده و شایان عرفانیان بر آن تاکید دارد. او می گوید: «کوچ برخی خوانندگان تازه کار به ترکیه و حواشی برای جذب فالوور، یک دفعه پای مخاطبان بسیاری را به صفحات شخصی آنها باز می کند و آنجاست که عضویت در سایت های شرط بندی را اشاعه می دهند و در چهاردیواری ولنگاری، برای معتبرترین کازینوی آنلاین، تبلیغ می کنند و طعمه های آنان نیز در قبال دریافت پول، به تبلیغ فلان بازی در اینستاگرام روی می آورند.»
حسام هم تازه ترین دوزوکلک سایت های قمار آنلاین برای تورکردن مشتری های بیشتر را دست گذاشتن روی چهره های مورد اقبال مردم عنوان می کند، همان ها که مثل مهره شطرنج از طرف گردانندگان اصلی در صفحه بازی حرکت می کنند. البته بسیاری از این چهره های شاخص، خود مدیر سایت های شرط بندی هستند.
۴۰ درصد سایت های قمار آنلاین متعلق به شاخ های اینستاگرامی
شایان عرفانیان، آماری ارائه می دهد که همین موضوع را تأیید می کند، اینکه ۴۰ درصد سایت های قمار آنلاین از آن کسانی است که تحت عنوان شاخ های اینستاگرامی و سلبریتی در فضای مجازی فعالیت می نمایند. آنها در قامت تبلیغاتچی به این عرصه وارد نشده اند چون منافع سایت های قمار بسیار است و اینفلوئنسری که در صفحه اینستاگرامش تعداد بسیاری طرفدار دارد، هیچگاه برای یک سایت شرط بندی تبلیغی نمی گذارد تا در قبال آن، رقمی ناچیز دریافت کند و در کنارش دردسرهای قانونی فراوانی برای خود بتراشد. این مسئله بسیار رایج است و تمامی اینفلوئنسرها وقتی شمار مخاطبانشان به حد مشخصی می رسد، یکی از راه های درآمدزایی شان، راه اندازی سایت های شرط بندی است و اغلب آنها از ایران مهاجرت می کنند اما برخی در داخل کشور به همین شیوه کسب درآمد کرده و اصطلاحا زندگی لاکچری دارند.
اما آنان که فریب شاخ های اینستاگرامی را می خورند، هیچگاه به یک زندگی معمولی هم نزدیک نمی شوند، چه رسد به سبک لاکچری. حسام که مالباخته است، می داند وقتی شرط بندی از مبلغی فراتر برود، برگه هایی که به فرد داده یا تاس هایی که برای او ریخته می شود، با هدف شکست او طراحی شده اند.
از او می پرسم آیا میان دوستانش کسی را می شناسد که از راه شرط بندی زندگی خوبی به هم زده باشد؟ می گوید: «کسی را ندیدم که از این راه، بخت و اقبالی نصیبش شود چون هیچ گاه قرار نیست صاحب سایت ضرر کند و او از باخت قماربازها پول درمی آورد. هر کس در این راه قدم گذاشته، روز خوش ندیده، چون مدام می بازد و هی می خواهد باختش را جبران کند اما نمی تواند.»
برای حسام این باخت گران تمام شده چون ذهنش را درگیر کرده است و مغلوب شدن روی مخش بوده. اول ۵۰۰ هزار تومان باخته و کلی اذیت شده و آنقدر بازی کرده تا باردیگر آن پول را به چنگ بیاورد و چندین بار پنج شش میلیون تومان باخته است. می گوید اگر نامزدش نبود در قمارخانه ها سر زندگی اش معامله می کرد. او به لحاظ درآمدی در سطح پایینی قرار دارد. نه فقط او که بسیاری از شیفتگان قمار، ساکن طبقات فرودست جامعه اند.
شایان عرفانیان نیز این مساله را بازگو می کند که «در سایت های شرط بندی اغلب دهک های پایین جامعه و افراد ۱۹ تا ۲۷ ساله حضور دارند چون تمایل دارند یک دفعه ده پله را باهم طی کرده و به ثروت برسند، این خیال خام در آنان نهادینه شده که می توانند اقبالشان را در این سایت ها بیابند، بنابراین برای رسیدن به آرزوهای دور و دراز، از این و آن پول قرض می کنند و حتی اشیای باارزش و لوازم منزل و فرش زیر پای خودرا می فروشند اما کمتر افراد هوشمند و ثروتمندی را می بینیم که بخواهند حتی برای سرگرمی هم به این سیستم ها وارد شوند.»
دستگیری پدرخوانده در دستور کار پلیس فتا
از بد ماجرا، هیچ نوع نظارتی بر کارکرد اینگونه سایت ها و کاربرانش صورت نمی پذیرد و همانند قارچ سمی در حال تکثیرند. بگفته آنان که تمام زاروزندگی شان را در قمار باخته اند، کلونی شاخ های مجازی از حمایت مالی - تبلیغاتی فردی ملقب به «مونتیگو» بهره مندند. سردار وحید مجید، رئیس پلیس فتای نیروی انتظامی که گفت وگویی با روزنامه جام جم انجام داده، از اقدامات لازم قضائی - پلیسی برای بازگرداندن سرکرده و پدرخوانده سایت های شرط بندی آگاهی داده و گفته «در هشت ماهه نخست امسال هم ۳۵۰۰ سایت شرط بندی و ۲۸۰ اکانت تبلیغ را شناسایی کردیم. باید توجه داشت که اکانت های تبلیغ سهم به سزایی در وقوع این جرم دارند.»
جواد جاویدنیا، معاون سابق پیگیری امور ویژه و فضای مجازی دادگستری استان تهران بر بعد نظارتی تاکید دارد و آنرا دشوار توصیف می کند «چون این سایت ها بلدند چگونه مخاطبان را با خود همراه کنند، به این طریق که تا مدتی فرد را برنده و جایزه اش را پرداخت می کنند و حتی جوایزی با مبالغ بالا و وسوسه برانگیز می پردازند. مثلا یک دفعه ۱۰ میلیون فرد را به ۵۰ میلیون می رسانند تا برای کلاهبرداری دام پهن کنند و اینگونه است که آدم ها، فریب خورده و اغوا می شوند. اما پایین آمدن ارزش پول ملی هم سبب شده تا ۱۰ هزار تومان و ۲۰۰ هزار تومان، پول خرد محسوب شده و فرد برای پیروزی در این قمار، هزینه کند و آن کس که در رفاه است و ثروتمند، ککش نمی گزد اما آنکه در نداری و فلاکت است، تمام زندگی اش را قمار می کند. در این حوزه قرار بود، همان اقدامی صورت گیرد که در بحث بازاریابی شبکه ای مطرح بود. در این بازاریابی به یکسری شبکه ها مجوز دادند تا در بستری قانونی و مجاز فعالیت نموده و کسی ضرر و زیانی متحمل نشود. در زمینه شرط بندی هم بنا بود با رعایت موازین شرعی و قانونی، محیطی ایجاد شود که به سرانجام نرسید. ما باید به دنبال راهکارهای ریشه ای باشیم تا افراد در مجموعه ای شرعی و قانونی فعالیت کنند و شاهد انتقال ارز از کشور نباشیم و این پول های کثیف زیرساخت های اخلاقی و فرهنگی را ویران نکند.»
نسبت های برد و باخت تنظیم شده و خوشبینانه ۲ تا ۳ درصد احتمال برد است
حدود ۵ سال است این نوع سایت ها در کشور ترکیه و ارمنستان با شعارهای پرآب وتاب، افراد را به سمت شرط بندی هدایت می کنند و گردانندگانش بجای کلمه قمار، کلیدواژه «پیش بینی» و «جایزه» را به کار می برند اما این واژگان گول زننده اند. حداقل برای امثال «مهدیس» که مدتی پشتیبان و امور مالی این سایت ها بوده اند، دست گردانندگان قمار آنلاین حسابی رو شده. او به ما می گوید: «بعضی ها مبالغی را از ۱۰ تا ۵۰ میلیون و حتی بیشتر برنده می شوند اما دیگر نمی توانند وارد سایت شوند. ثبت شرط و برداشت هم مقدور نیست و به اصل پولشان هم نمی رسند و این مسئله بسیار رخ می دهد. شاید افراد آگاه نباشند که نسبت های برد و باخت هم تنظیم شده و خوشبینانه ۲ تا ۳ درصد احتمال برد است که آن هم به دلیل قوانین از پیش تعیین شده سایت و برداشت سلیقه ای، پولی نصیب فرد نمی گردد و خیلی راحت می گویند فلان بند قانونی را رعایت نکرده ای.»
کلاهبرداری سایت های قمار، در همین چند مورد خلاصه نمی گردد. مدتی قبل که رمزهای بانکی ثابت بود، مدیران این سایت ها وجوه را به حساب قربانی واریز می کردند و از این طریق، عملیات جابه جایی و روال پولشویی را پی می گرفتند و قربانی، درگیر دادگاه و پاسگاه می شد اما حالا به علت رمز پویا، این مسیر سخت شده و وقتی شاخ های مجازی به مشکل مالی برمی خورند، لایو می گذارند و مخاطبان را به میز قمار دعوت می کنند. ما شنیده ایم درآمد سایت های قمار، میلیاردی است و رشوه های مختلفی که به این و آن داده می شود، توان مقابله را از سیستم های قضائی و پلیسی ستانده.
«مهدیس» هم به این رشوه دادن ها اشاره کرده و توضیحات دیگری هم ارائه می دهد که بیشتر مربوط به قمار بر سر انتخابات آمریکا و پیش بینی زمان اختتام کرونا و کُندی سیستم فیلترینگ است. از قرار معلوم، سایت های شرط بندی باید طی نیم ساعت فیلتر شوند اما پروسه فیلترینگ، یک هفته طول می کشد و در طول این مدت بسیاری فریب خورده و در این سایت ها ثبت نام می کنند و پول های زبان بسته، از دست می رود اما نه فقط از جیب مالباختگان بلکه از چرخه مالی کشور خارج می شود.
مهدیس در مورد اقدامات و نحوه فعالیت پشتیبان های سایت هم نکات تأمل برانگیزی را مطرح می کند: «آن ها ماموریت دارند شماره کارت را در اختیار کسانی قرار دهند که تمایل دارند به این وادی قدم بگذارند و افراد هم مشخصات خودرا از ایمیل و شماره همراه وارد کرده و در سایت ثبت می کنند و مبلغی را بعنوان «شارژ» می پردازند که ناچیز است، معمولا ۱۰ تا ۲۰ هزار تومان. برای پرداخت آن، کاربر باید تمامی اطلاعاتش را از شماره کارت تا رمز دوم و رمز اینترنتی درج کند. کسانی هم که حساب خودرا به گردانندگان قمار آنلاین اجاره می دهند، باید با هویت واقعی به سایت وارد شوند. درگاه های بانکی سایت های شرط بندی یا تقلبی و ساختگی اند و یا اجاره ای و به دارندگان حساب ها، درصدی ناچیز از تراکنش ها را پرداخت می کنند. این حساب ها و شماره کارت ها هرچند روز یک دفعه تغییر می کنند تا از طرف پلیس فتا قابل رهگیری نباشد.»
شایان عرفانیان هم به این مسئله تصریح دارد؛ اینکه «گردانندگان سایت ها، هویت و حساب بانکی برخی افراد را اجاره می کنند و به سرعت هم این حساب ها را تغییر می دهند اما عددی را برای اجاره کارت معامله نمی کنند، بلکه کارت بانکی را دریافت کرده و در ازای فروشی که ایجاد می شود، حق کمیسیون ۳۰ تا ۳۵ درصدی می پردازند اما کسی که کارتش را اجاره می دهد، در نهایت می تواند راهی باشد برای پیداکردن صاحب سایت چون هویتی زنجیره ای در پشت پرده سایت های شرط بندی نهفته است و بسادگی می توان این زنجیره را پیدا کرد.»
ارقام گردش مالی سایت های قمار آنلاین، به اندازه بودجه یک کشور
درست است که می گویند در جایی که ثروتی انباشته شده، یکسری رموز هم نهفته است و به این خاطر، اقدامی از طرف مقامات ذیصلاح صورت نمی پذیرد. اما راهکارهای بسیار ساده ای برای مسدودسازی چریکی سیستم های شرط بندی وجود دارد و این کار چندان پیچیده نیست. عرفانیان عنوان می کند: «چنین عملی، مستلزم آنست که در رسانه ها بازتاب پیدا کند و تنها در این صورت است که آن برخورد جدی مقابل سایت های قمار آنلاین اتفاق می افتد.» البته باز هم اما و اگرهایی در کار است، گرچه مردم تا حدودی آگاهی دارند که چنانچه به این سیستم وارد شوند، پولشان به یغما می رود اما در نهایت اقبال عمومی هم وجود دارد. بواسطه اینکه اینفلوئنسرها به آسانی اطلاع رسانی کرده و پول های هنگفتی هم به جیب می زنند.
از طرفی عرفانیان تاکید می کند: «ما هنوز به درستی نمی دانیم در پشت پرده، چه سیاستی پنهان است چون اینگونه القا می شود که برخورد با این سایت ها دشوار است. در صورتیکه اگر در یک سایت، کالایی عادی به فروش برسد و تخلفی کوچک اتفاق بیفتد، با تغییر هر روزه درگاه بانک، باز هم قابل ردیابی است. اما برخی بمنظور توجیه این دشواری، ادعا می کنند که گردانندگان این سایت ها، هویت و حساب بانکی برخی افراد را اجاره می کنند و به سرعت شماره کارت جدیدی برای واریز وجوه کاربران جایگزین می کنند تا پلیس فتا نتواند آنها را شناسایی کرده و حسابشان را مسدود کند اما باز هم به آسانی قابل ردیابی و رصد هستند. تکنولوژی های سایبری و راه های ردگیری بسیار قوی است و کشور ما در حوزه سایبری قدرتمند بوده و اگر تصمیم و عزم جدی ای در کار باشد، شاید ردیابی و برچیدن بساط سایت های قمار آنلاین، ۴۸ ساعت هم زمان نبرد. دریافت کنندگان وجه در ایران اند، نه خارج از کشور و دسترسی به آنها اصلا موضوع مبهمی نیست. به طورکلی ردپای آنها مشخص بوده و عدم برخورد، غیرقابل توجیه است.» این اظهارات یک «اما»ی بزرگ دارد؛ به این دلیل که در تولید ثروت، همیشه قدرت های پشت پرده ای هستند که از آن منفعت می برند. عرفانیان نمی خواهد این مسئله را به سیاست ربط بدهد: «اما قدرت های مالی توانایی های بسیاری دارند و می توانند مانع مقابله با سایت های قمار آنلاین شوند و اگر ارقام گردش مالی سایت های شرط بندی را نگاه نماییم، متعجب خواهیم شد. شاید به اندازه بودجه یک کشور باشد و این در مخیله ما نمی گنجد. چنین ثروت های هنگفتی، عملیات مقابله را پیچیده می کند اما رسانه این قدرت را دارد که اجتماع را با خود همراه کرده تا موضوع رویارویی و مواجهه با سایت های شرط بندی مورد مطالبه قرار بگیرد و از گردونه حذف شوند.»
جواد جاویدنیا هم به این نقش رسانه ای باور دارد. وقتی گروه و کانالی میلیونی تشکیل شده و فعالیتش در حوزه تبلیغ قمار است و در قالب این تبلیغات، زندگی رؤیایی را به تصویر می کشد، متقابلا رسانه های رسمی می توانند اثرگذار باشند اما معاون سابق پیگیری امور ویژه و فضای مجازی دادگستری استان تهران اذعان می کند: «هیچ گونه اقدامی بمنظور معرفی پشت صحنه های این سایت ها و گروه ها صورت نمی گیرد تا مخاطب بداند آن ۵ تا ۱۰ هزار تومانی که بعنوان شارژ اولیه در سایت های قماربازی هزینه می کند، چطور می تواند این بازار را شکل بدهد.»
روزانه در اینستاگرام ۱۲.۵ میلیون محتوای مجرمانه بارگذاری می شود
موضوع دیگر هم آنست که گردانندگان سایت های قمار، عموما در خارج کشور به سر می برند و امکان برخورد یا اعمال حاکمیت نسبت به اشخاص وجود ندارد و در سایر کشورهای دنیا هم مسئولیت با مدیر پلتفرم است، همانند شرکتی که داخل کشوری فعال می شود و موظف است ضمن تأسیس شعبه نمایندگی، قوانین و حقوق کاربران آن کشور را رعایت بکند و تضمین بدهد که اگر خسارتی حاصل از عملکرد شرکت، به مردم آن جامعه وارد شد، جبران کند. جاویدنیا با ابراز تأسف می گوید: «ما این مسائل را نداریم. نه بحث احراز هویت و نه اعمال حاکمیت. از همه مهم تر آنکه عوامل پشت پرده این سایت ها، خارج از کشور هستند و چون نظارتی نیست، افراد می توانند با اکانت ها و آی دی های ناشناس وارد شوند و حتی احتمال دارد بعضی از اینها داخل کشور باشند اما اینستاگرام فقط خودش را مکلف به همکاری با کشورهای توسعه یافته می داند و الزامات قانونی آنها را می پذیرد و ما از این طریق، هیچ نوع پشتیبانی ای نداریم. در مورد بحث مهندسی اجتماعی و راهکارهای فنی که با ابزارهای پلیسی امکان اجرائی شدن دارد هم باید این مثال را ذکر کرد که همانند شکستن سد است و نمی توان با بیل جلوی سرریز آنرا گرفت.»
مگر پلیس فتا و قوه قضائیه امکان شناسایی چند تن از سرشاخه های سایت شرط بندی را دارند؟ گرچه پرونده های مهمی چه در سطح بین المللی و چه داخلی در دست پیگیری است اما این سایت ها مثل علف هرز می رویند و از اصل و منشأ نتوانسته ایم فضای مجازی را ساماندهی نماییم. در این بین اظهارنظرهای مختلفی هم مطرح می شود و بعضی می گویند وزارت ارتباطات آدرس ۵ هزار متخلف اینستاگرامی را به پلیس ارائه کرده اما از این تعداد در نهایت امر، ۵۰ نفر قابل شناسایی اند. بدین سبب مادامی که اینستاگرام همراهی لازم را نداشته باشد، «آی دی های» فیک و سیمکارت های بی نام ونشان به آسانی در اختیار افراد قرار می گیرند، در این میان بستر لازم برای تخلف مجرمین برقرار است و هیچ نوع همکاری ای از ناحیه مدیران تلگرام و اینستاگرام و واتساپ برای شناسایی بسترهای جرم خیز صورت نمی گیرد.
با این وجود، از سخنان معاون سابق دادگستری استان تهران این طور برمی آید که پلیس فتا و دستگاه قضا، برخوردهای لازم را داشته اند اما این سیل ویرانگر را نمی توان به آسانی مهار کرد. روزانه در اینستاگرام ۱۲.۵ میلیون محتوای مجرمانه بارگذاری می شود. کشورهای دیگر اینها را پای تعهد آورده و با تعیین ضمانت اجرائی، مالیات ستاندن کرده و جریمه می کنند، آن هم برای مدیر پلت فرمی که می تواند با یک کلیک ساده، صفحات مغایر با قانون را مسدود کند.
قوانین، بازدارنده نیست
در اظهارات جاویدنیا این نکته هم مشهود است که افزایش استفاده از فیلترشکن مایه دردسر بوده و عملا قوانین و مقررات کشور در بحث مقابله با این مسئله اجرائی نمی گردد و گوگل پلی، منتشرکننده فیلترشکن و ارائه دهنده نرم افزارهایی است که بوسیله آنها قماربازی صورت می پذیرد: «ما می توانیم اقدامات مؤثری انجام بدهیم اما آن بخش اجراکننده، تن به این کار نمی دهد و عملا با وی پی ان مبارزه نکرده و نسخه قانونی آنرا ارائه نمی کند.»
«بحث دیگر هم مربوط به بستر قانونی این جریان است. قوانین ما نسبت به این فضا بازدارنده نمی باشد. فردی یا افرادی به علت فعالیت در باند قمار دستگیر شده اند اما طبق قانون، حداکثر وثیقه ای که قاضی می توانسته برای این اشخاص صادر بکند، یک میلیارد تومان بوده و به فرض مثال، کشتی و الماس را وثیقه می گذارند که این مساله تأیید می کند میزان مجازات های ما در برخورد با جرائم، بازدارنده نمی باشد.»
معاون سابق دادگستری تهران بر این عدم بازدارندگی تاکید داشته و می گوید: «در بعضی کشورها بحث قمار جرم نبوده و با ایرانی هایی که مهاجرت کرده و سایت شرط بندی راه اندازی می کنند، برخوردی صورت نمی گیرد و اینها آزادانه از بازیگر و خواننده را با خود همراه کرده اند و حمایتی پنهان هم از ناحیه دستگاه های امنیتی کشورهای متخاصم مقابل ما انجام می شود، به همین علت نمی خواهند با ایرانی هایی که بوسیله سایت های قماربازی درآمد کسب می کنند، مقابله ای داشته باشند. اما اگر خود ما در داخل کشور، بر فضای مجازی و سیستم بانکداری الکترونیکمان نظارت نماییم، می توانیم مانع حصول درآمدهای کثیف شویم.»
گرچه طبق گفته های جاویدنیا «اقدامات خوبی در حوزه درگاه های بانکی صورت گرفته و سعی شده درگاه های رسمی در اختیار سایت های شرط بندی قرار نگیرد» اما «در حال حاضر جریان به سمتی رفته که افراد، اطلاعات کارت های بانکی و یا اطلاعات فعال سازی نرم افزارهای مالی خودرا در اختیار مدیران سایت های قمار قرار می دهند و فرد با استفاده از کارت اشخاصی که قماربازی می کنند یا کارت هایی که به صورت اجاره ای در اختیار این ها قرار گرفته، مبادلات مالی را انجام می دهد. حتی برخی، آن هنگام که رمز دوم ثابت مطرح بود، فریب خورده و این رمز را در اختیار مدیران سایت قرار می دادند و آنها هم برای مبادلات مالی از این حساب ها استفاده می کردند. در مواردی وجوه این افراد را از کارت هایشان سرقت می کردند و این عملا بستر را تضعیف می کند. باید به مرحله ای رسید که یک رهگیری هوشمند به صورت مالی از طرف مراکز مبارزه با پولشویی ایجاد شود اما به دلیلهای گوناگون و باوجود دسترسی های مختلفی که وجود دارد، نرم افزارهای لازم هنوز در بستر بانک مرکزی و بانکهای عامل طراحی نشده تا بتوانند تراکنش های مشکوک را به صورت خودکار تشخیص بدهند. شیوه آنها به این صورت است که پول ها یکجا جمع شده و به تدریج به حساب های مبدأ منتقل می شود و از آن حساب ها، در قالب خریدهای بیت کوین و خریدهای غیر رهگیری دیگر از کشور خارج می شود. یا ممکنست بوسیله صرافی هایی به صورت غیرقانونی این کار صورت بپذیرد، نکته دیگر که بسیار مهم بوده، این است که مشخص شود فرد دارنده حساب بانکی، شغلش چیست و درآمد معمولش باید چقدر باشد و اگر این درآمد از میزان مشخصی بالاتر رفت، حساب باید بطور خودکار مسدود شود، وقتی چنین بسترهایی وجود ندارد، یعنی عملا نه از حیث مالی و نه از حیث فضای مجازی هیچ نوع حاکمیتی اعمال نمی گردد و موجب تشدید هرج ومرج خواهد شد.»
رشد سایت های شرط بندی در یک ماه، بیش از نیم سال بوده است
مثل این است که شهری، نه کلانتری دارد و نه مرزبانی و افراد هم چهره هایشان را با روبند پوشانده اند و زیر لباسشان هم معین نیست که چه سلاحی را پنهان کرده اند و چه مالی را غیرقانونی جابه جا می کنند. به این طریق، «هیچ بحران و رویدادی تا حالا نتوانسته در راه مال اندوزی و کلاهبرداری آنان سنگ اندازی کند و اتفاقا ماه گذشته سایت های شرط بندی چنان رشدی داشته اند که قابل باور نیست و این رشد بیش از نیم سال بوده و کرونا بر جریان قمار، تأثیر مثبت گذاشته است.»
ما این را از زبان شایان عرفانیان می شنویم و موضوع دیگری که او بیان می کند این است که «طبق آخرین آمارها، مجموعه بازدید از فضای مجازی در ماه، ۲۳ میلیارد است که فقط مختص کشور ماست و هر نفر احتمال دارد هزاران ساعت بازدید داشته باشد و میانگین حضور هر نفر در فضای مجازی، ۶ ساعت است. مگر اینفلوئنسرهای اصلی با مخاطبان گسترده، چند درصد تبلیغاتشان در مورد سایت های شرط بندی است؟ اگر یک کاربر عادی از صفحه آنها بازدید کند، از ۲۰ تبلیغ، حداقل دو تبلیغ را درباب شرط بندی مشاهده می کند.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب